Önsöz Yerine

“Karl Liebknecht. Bu ismi bütün ülkelerin işçileri tanıyorlar. Antant ülkelerinde bu isim proletaryanın çıkarları için bir önderin sadakatının, sosyalist devrime bağlılığının sembolüdür. Bu isim kapitalizme karşı gerçekten dürüst, gerçekten fedakar, acımasız mücadelenin sembolüdür. Bu isim, emperyalizme karşı uzlaşmasız mücadelenin, sözde değil fiiliyatta mücadelenin, tam da kendi ülkesini emperyalist zaferlerin sarhoşluğunun sardığı zamanda büyük fedakarlık gerektiren (mücadelenin) sembolüdür.” (Lenin, “Amerika ve Avrupa İşçilerine Mektup”tan c.28, sf. 445)

“Sosyalistler Karl Liebknecht’in şiarını kararlı bir şekilde hayata geçirmeye koyulmalılardır. Kitlelerin bu isme gösterdikleri sempati, devrimci çalışmanın mümkün ve vadedici olduğunun garantilerinden birisidir. Scheidemann ve yandaşlarının,

Kautsky ve yandaşlarının bu isme karşı tavırları bir ikiyüzlülük örneğidir. Sözde ‘Bütün ülkelerin Karl Liebknechtleri birleşin ‘ önünde eğiliniyor, gerçekte ise Karl Liebknecht’in taktiğine karşı mücadele ediliyor.

Karl Liebknecht sadece Scheidemanncılardan (Renaudel, Plechanov, Bissolati) değil, Kautsky’in akımından da (Longuet, Axelrod, Turati) koptu.

Karl Liebknecht, daha 2 Ekim 1914’de parti başkanlığına yazdığı mektubunda şöyle diyordu: ‘En derin kanaatime göre Alman partisinin, şayet sosyal demokrat olarak tanımlanma hakkını kaybetmek istemiyorsa, şayet şimdi tamamen kaybettiği saygınlığı yeniden elde etmek istiyorsa, deriden iliğe kadar yenilenmek zorunda olduğunu açıkladım.’

Bütün partiler Liebknecht’in bu şiarını kendi şiarları yapmalılar ve bu şiarın Scheidemanncıları, Legienleri, Renaudelleri, Plechanovları, Vanderveldeleri ve yandaşlarını partiden atmaksızın veya Kautsky, Longuet ve Merrheimla karşı tavizkar politikalarından kopmaksızın gerçekleşebileceğine inanmak elbette ki gülünçtür” (Lenin; “Rohentworf der Thesen”, C. 23, sf. 219-220)

***

“Liebknecht’le birlikte olmanın anlamı şudur:

1) Esas düşmana kendi ülkende saldırmak;

2)Kendi ülkenin (ve sadece yurtdışının değil) sosyal yurtseverlerini teşhir etmek, onlara karşı mücadele etmek. onlar ile sol radikallere karşı birleşmemek,

3) Kendi ülkende sadece sosyal yurtseverleri değil, sosyal pasifistleri ve ‘merkezciler’i de açıkça eleştirmek ve onların zaaflarını teşhir etmek;

4) Parlamenter kürsüyü proletaryayı devrimci mücadeleye çağırmak için, silahların yön değiştirmesi için kullanmak;

5) Sansürsüz bildiriler dağıtmak, izinsiz gösteriler düzenlemek (Liebknecht’in tutuklandığı Berlin’de Potsdam Meydanı’ndaki gibi)

7) Cephane işçilerini greve çağırmak (‘Enternasyonal’ Grubunun sansürsüz bildiriler yayımlayarak yaptığı gibi)

8) Açıktan açığa şimdiki kendini reformist faaliyet ile sınırlayan partilerin tamamen ‘yenilenme’ zorunluluğuna işaret etmek ve ona göre hareket etmeKarl Liebknecht’in yaptığı gibi

9) Emperyalist savaşta anavatan savunuculuğunu açıkça reddetmek;

10) Sosyal demokrasi içinde reformizme, oportünizme karşı bütün cephede mücadele etmek,

11) Bütün ülkelerde özellikle Almanya’da, İngiltere’de, İsviçre’de sosyal yurtseverliğin ve oportünizmin öncülüğünü oluşturan sendika önderlerine karşı da kesin tavır almak vs.” (Lenin, “Vorgetauschter oder wirklicher Sumpf” C. 23, sf.294)

***

“Pravdacıların ve sadece bizim, sadece ve sadece Alman sosyalistlerinin (‘Spartaküs ve ‘işçi politikası’), Karl Liebknecht’in politikasına, yani Almanya’da iç birliğin yıkılması politikasına katılan grupların birliğinden yana olduğumuz gerçektir. Karl Liebknecht’in politikası, sadece lafta değil, gerçekte Almanya’da işçilerin ve kapitalistlerin ‘iç birliği’nin yıkılmasından oluşmaktadır.

Alman kapitalistlerinin ve onların Wilhelm’inin; emperyalistler, yeni haydutlar olduğunun tam bilinciyle Karl Liebknecht daha Eylül 1915’te Zimmerwald Konferansı’na bir mektup gönderdi. Bu mektup, Liebknecht o zaman legal faaliyet yürüttüğü için açıklanmadı, ama Zimmerwald’da hazır olan herkes bu mektubu tanır.

Bu mektup (şu) şiarı içeriyordu. Akımlar (iki parti, iki uzlaşmaz anlayış çn.) arasında uzlaşma değil, savaş.

Yoldaşımız Karl Liebknecht Almanya’da ‘iç birliği’n propagandasını şöyle yapıyordu.

Talancı emperyalist fetih savaşını sonuçlandırmak ve bütün insanlığı sermayenin boyunduruğundan kurtarmak için Almanya’da Karl Liebknecht gibi, Rusya’da Pravdacılar gibi hareket eden o sosyalistler, yani her bir ülkenin kapitalistleri ile, hiçbir ülkenin Plechanov’u ile, her bir ülkenin ‘merkezciler’i ile işçilerin ‘içbirliğini’ yıkan ve bütün ülkelerin işçilerinin birliğini sağlayan sosyalistler, bütün ülkelerde kapitalistler tarafından yalan yağmuruna tutuldular ve ihanetle suçlandılar.

(Lenin; “Vatandaş! Kapitalistlerin Yöntemlerinin Neden İbaret Olduğunu Kavra” c.24, s.117,118,119)

Berlin’deki Rus Sosyalist Federatif Sovyet Cumhuriyeti temsilcisine telgraf: “Karl Liebknecht’e en sıcak selamımızı hemen iletiniz. Almanya’nın devrimci işçilerinin temsilcilerinin zindandan kurtulması, şimdi Almanya’da ve bütün dünyada görülen muzaffer sosyalizm çağının yeni bir döneminin işaretidir.” Rusya Komünist Partisi (Bolşevik) Merkez Komitesi adına, Lenin-Swerdlow-Stalin, 23 Ekim 1918.

***

İlkbahar 1848. Almanya’dayız. Büyük Fransız devriminin (1789) estirdiği özgürlük ve demokrasi rüzgarı, o büyük düşünceler Almanya’ya kadar gelmiş. Köylüsü, zanaatçısı, aydını ayakta. Küçücük devletlerden ve devletçiklerden oluşan o zamanın Almanya’sında polis güçlerinin “işten” dolayı başlarını kaşıyacak bile zamanları yok; ayaklanmaya, özgürlük savaşına çağrı yapan bildirilerin, yazıların yasaklanması, hareketin bastırılması gerekiyor. Ajitatörlerin, özgürlük ve demokrasi için propaganda yapanların tutuklanması gerekiyor vs. vs.

Almanya’nın kölelikten ve baskıdan kurtulması için dönemin savaşçıları, mücadelecileri yine dönemin şartlarının elverdiği oranda örgütleniyorlar. Paris bir çokları için özgürlüğün ve devrimin merkezi durumundadır. Almanya’nın kurtuluşu için mücadele Paris’te örgütleniyor. Bu örgütleyiciler arasında genç hukuk öğrencisi Wilhelm Liebknecht bulunmaktadır (doğumu, 28 Mart 1826).

W. Liebknecht aydın bir ailenin çocuğudur. Gençlik heyecanıyla doludur ve Almanya’nın kurtuluşu için tasarladığı plan da oldukça sadedir; kendilerini “komünist” olarak gören bir avuç en yakın arkadaşıyla ve bir bölük paralı askerle birlikte Almanya’nın kurtuluşunu örgütlemek! Ne var ki, W. Liebknecht bu maceraya girişemez. Çünkü hastalığı onu engeller. Ama genç Wilhelm boş durmaz ve Eylül 1848’de yeni ilan edilmiş olan Bad Cumhuriyeti’nin yardımına koşar, bir kısım en yakın arkadaşlarıyla birlikte. Bütün silahı bir sopadan ve eski bir tüfekten ibarettir, ama savaşçılarının sayısı kısa bir zamanda 4000’e çıkmıştır. Ne var ki bu dönem zarfında Bad Cumhuriyeti’nin Stue ve Hecker gibi önderleri hükümet askerlerine yenik düşmüşlerdir. Wilhelm’in “ordusu” da hükümet güçleri tarafından Karaormanlar’da darmadağın edilir. Wilhelm, kaçma olanağı hazırlandığı halde, kaçmaz. Bir kısım arkadaşıyla birlikte tutuklanır. 8 ay tutukluluk döneminden sonra mayıs 1849’da mahkemeye çıkartılır. Ülkede devrimci kabarış devam etmektedir. Bunun etkisiyle savcı, Wilhelm ve arkadaşlarının beraatını talep eder ve bu arada halk tutukluları kurtarır. Ama onlar bu kurtuluştan hiç memnun kalmamışlardır. Çünkü siyasi savunma için hazırlanmışlardır.

1849 senesi karışık bir senedir. Bu sene içinde Güney Almanya’da özgürlük mücadelesi doruk noktasına ulaşmış ve giderek sönmeye başlamıştır. Wilhelm ve arkadaşları yeni birlikler kurmak ve mücadeleyi devam ettirmek için birçok denemede bulunmuşlardır. Ama sonuç alınamamıştır. Gericilik hakim gelmiş, köylülüğü ve işçi sınıfını yeniden baskı altına almıştır. Devrimin önderleri de kendi aralarında söz düellosuna girişmişlerdir.

Wilhelm kısa bir Fransa ziyaretinden sonra İsviçre’ye geçer. “Demokrasi”nin beşiği, Wilhelm’i faaliyetinden dolayı ülkeden çıkarır. O da Londra’ya geçer. Marks ve Engels ile ilişkiye geçer.

Wilhelm I’in kral olmasından dolayı ilan edilen aftan yararlanan çoğu devrimci Almanya’ya döner. Bunlar arasında Wilhelm de vardır. Wilhelm dönünce Berlin’de, Norddeutsche Allgemeine Zeitung’un yurtdışı redaksiyonunu üstlenir. Ama bu görevde uzun süre kalamaz. Bismarck’ın başkanlığını yaptığı hükümet söz konusu gazeteyi satın alır. Böylelikle radikal-demokratik bir gazete susturulur.

Sonraki yıllar Bismarck mutlakiyetine karşı mücadeleyle doludur. Küçük gruplara bölünmüş Alman işçi hareketini toparlamak, bir parti altında birleştirmek, W.Liebknecht ve Agust Bebel gibi önderlerin önünde duran en acil görevdi.

Alman-Fransız savaşından kısa bir zaman önce Wilhelm evlenir. 13 Ağustos 1871’de Karl doğar. Karl’ın doğduğunda babası ve Bebel “vatana ihanet”ten dolayı yargılanmaktadırlar. Onların yegane “suç”ları Alman-Fransız savaşı için kredi açılmasının oylanmasında tarafsız kalmalarıydı ve savaşın ilerleyen (ikinci aşamasında da) Paris komünarlarıyla dayanışma içinde olduklarını açıklamalarıydı.

Wilhelm Liebknecht ve Agust Bebel’in Alman-Fransız savaşının ilk aşamasında, savaş kredisi için tarafsız kalmalarında belirleyici olan anlayışları şöyleydi:

“Her hanedanlık savaşının ilkeli karşıtı olarak, sosyal-cumhuriyetçi olarak ve milliyet farkı gözetmeksizin bütün baskılara karşı mücadele eden, bütün baskı altında tutulanları büyük bir kardeş birliğinde birleştirmeye çalışan Enternasyonal İşçi Birliği’nin üyeleri olarak ne doğrudan ne de dolaylı olarak şimdiki savaştan yana olduğumuzu açıklayabiliriz. Ve bundan dolayı oy vermiyoruz” (Agust Bebel; Ausgewaehlte Reden und Schriften, C.G. s. 308. Berlin 1983)

Sedanı muhaberesinde Fransızlar yenilir ve Fransız monarşisi çöker. Savaş, Almanlar açısından artık fetih savaşına dönüşmüştür. Bu şartlarda Alman parlamentosunda sosyal-demokrat milletvekilleri savaş kredilerini reddederler. Wilhelm Liebknecht anlayıştadır:

“Temmuz ayında savaş ilan eden hükümet yok edildi (Fransız hükümeti kasteriliyor, çn). Onun önderi Prusya kralının kardeşidir. O kralvari lüks içinde yaşarken. her şeye rağmen ve her şeye rağmen kardeş halkımız olan ve bizimle barış isteyen Fransız halkına karşı mücadelede Alman savaşçıları. Wilhelhöhe’deki alçağın ‘sevgili’ kardeşi olmaktansa Fransız halkının ve Fransız işçilerinin kardeşi olmak belki daha şerefidir. İlhak (Elsas-Lothringen kastediliyor, çn) bize barış değil, bilakis savaş getiriyor. Ve o (ilhak, çn) barıştan sonra da sürekli bir savaş tehlikesi oluştururken, Almanya’da askeri diktatörlüğü sağlamlaştırıyor” (A. Bebel, age. s. 320-321).

Alman burjuvazisi A. Bebel ve W. Liebknecht’i susturmakta kararlıdır. Onların susturulması, Alman işçi sınıfı hareketine, Alman sosyal-demokrat hareketine vurulabilecek en büyük darbedir. Bunun için Alman burjuvazisi, A. Bebel , W. Liebknecht ve Adolf Hepner hakkında vatana ihanet davası tezgahlar. 11-26 Mart 1872’de Leipzig’de yürütülen mahkeme burjuvazinin umutlarını suya düşürür. Çünkü Bebel ve Liebknecht 14 günlük duruşmanının her seferinde mahkemeyi kürsü olarak kullanırlar, “davacı” olarak hareket ederler ve sosyalist düşünceleri savunurlar.

W. Liebknecht, bu duruşmalarda diğer şeylerin yanı sıra bugünde geçerliliği olan şu tezin tesbitini yapıyordu:

“Bismarck vari Prusya-Almanya gibi bir devlet, kaderci zorunluluk ile menşei sayesinde zora dayanan yok oluşa mahkumdur. Muharebe meydanında doğmuş darbenin, savaşın ve yukarıdan devrimin çocuğu, durmadan, dinlenmeden darbeden darbeye, savaştan savaşa koşacaktır ve ya savaş meydanında parçalanacaktır ya da aşağıdan devrime yenik düşecektir. Bu doğa kanunudur.” (Der Hachverratsprozess W. Liebknecht, Bebel, Hepner vor dem Schwurgericht zu Leipzig von 11. bis 26 Maerz1872 ...)

Mahkeme A. Babel ve W. Liebknecht’i iki seneliğine “kale” hapsine mahkum eder.

Alman burjuvazisinin, sosyalistleri susturmak için yürüttüğü bütün çabası, polisiyle, mahkemesiyle tüm kurumlarının baskısı amaçlananın tam tersi bir sonuç verir. Bu karşıdevrimci saldırı Alman işçi hareketinin birleşmesine (Lassal’cıların ve Eisenach’cıların birleşmesi), devrimcilerin mücadele içinde yetkinleşmelerine neden olur. Alman sosyal demokrat hareketi mücadele içinde güçlenir.

Bütün bunlar henüz çocuk olan Karl’ın gözü önünde cereyan eder. O, babasının ve yoldaşlarının mücadelesini, evet “kaderlerini çocukken yaşar. Daha o çağda, geleceğini belirleyen izlenimler elde eder. Dayanışmanın, sıradan mücadeleci olmanın, fedekarlığın vs. ne olduğunu gençlik çağına girmeye başlayan Karl öğrenir, tatbik eder. O’nda Prusya gericiliğine, baskıya ve sömürüye karşı korkunç bir kin doğar. Karl 19 yaşındayken Alman sosyal demokrat hareketinin Prusya sıkıyönetimi üzerine zaferini yaşar. Karl, siyasi olarak da babasının oğludur. O, babasından aldığı mirası götürebilecek çağdadır artık.

Karl Liebknecht’in Gençliği ve Gençlik İçin Mücadelesi

Bismarck kötü ünlü “Sosyalistler Yasasını yürürlüğe koyduğunda Karl 7 yaşındaydı. Alman burjuvazisi bütün baskı araçlarını harekete geçirmiş ve Alman sosyal demokrat hareketini illegaliteye itmişti. Birçok devrimcinin, önderin maddi yaşam olanakları yok edilmişti. Sosyal demokrat basının yasaklanmasıyla Liebknecht ailesi de geçim derdine düşmüştü. 7 çocuklu Liebknecht ailesi oldukça misafirperverdi. Ve kendilerinden daha da kötü durumda kalmış olan devrimcilere Liebknechtlerin kapıları daima açıktı. Karl, böylesi şartlarda bilinçli olarak özel mülkiyete karşı kayıtsız bir şekile eğitildi. O daha çocukluk çağında, “benim” diye insan oğlunun en çok ağladığı çağda, başkalarıyla paylaşmasını öğrenerek yetişti. Karl’ın paylaşmadığı tek şey babasının ona bolca verdiği kitaplarıydı. Karl nisbeten küçük yaşta ulusal ekonomi üzerine literatür okumaya başlar. Ama ilgi alanı bununla sınırlı kalmaz ve o, dünya bilimleri üzerine de birçok kitap okur. O, bu yüzden de ciddi ve titiz bir araştırmacı olarak yetişir.

Wilhelm Liebknecht 7 Ağustos 1900’de ölür. Alman sosyal demokrat hareketinin bu büyük kurucusu ve önderinin cenazesine yüzbinlerce insan katılır. Babasının öldüğü ayda Alman sosyal demokrat partisine üye olan Karl, hukuk eğitimi görmüş ve kardeşiyle birlikte Berlin’de avukatlık bürosu açmıştır.

Avukut Karl Liebknecht gençliğe özellikle de işçi gençliğe özel bir ilgi duymaktadır. Bundan dolayıdır ki parti içinde devrimci kanat, işçi gençlik Karl Liebknecht etrafında toplanmıştır. Artık revizyonist yönleri iyiden iyiye açığa çıkan kanat ve bunlar arasında Ebert, gençliğin sıkı bir şekilde marksist temelde siyasi olarak yetiştirilmesine karşıdır.

Marksizme ihanet eden oportünistlere karşı Karl Liebknecht, gençliğin eğitilmesi konusunda da çetin mücadeleler verir. Karl Liebknecht’in çıkış noktası şudur; emperyalist çağla birlikte daha geniş gençlik kitlesi işçi sınıfına katılmakta, her tarafta bağımsız gençlik örgütleri doğmaktadır. Bu alanda faal olmak, gençlik için, onu kazanmak için mücadele yürütmek partinin görevidir. “Gençliğe sahip olan, orduya sahiptir” sloganıyla Karl Liebknecht Alman işçi gençliğini marksist temelde eğitmek ve örgütlemek için partinin oportünist kanadına karşı mücadeleyi yılmadan sürdürür.

O, 22 Eylül 1906’da işçi gençliğe hitap ederken, diğer şeylerin yanı sıra şöyle der;

“Genç proleterler, şimdiye kadar, kapitalist kültürsüzlüğün proleter özgürlüğe olanak tanıdığı oranda özgürdünüz. Katı militarizmin sizleri zorladığı kölecilik ve baskıya oranla açlık kırbacı özgürlüğün bir sembolüydü...

Anavatanı korumak! Çin’deki, Afrika sömürgelerindeki ‘kahramanlığımızı’ düşünün. Bunun anavatanı korumayla ilgisi ne! Sadece dış düşmana karşı değil, hayır, iç düşmana karşı mücadele için de hizmet edeceksiniz. İç düşman kimdir? emir üzerine anneye, babaya, kardeşe ateş edeceksiniz. Sizlere grev kırıcılığı yaptıracaklar. İç düşman! Bu, babanızdır, ananızdır, kardeşinizdir, arkadaşınızdır. Bu bütün proletaryadır, egemenlerle bağı olmayan herkestir. Bu bugün sizlersiniz. Terhis olduktan sonra da yine sizler olacaksınız. Sizler bu iç düşmana karşı mücadeleye, kendinize karşı mücadeleye çağrılanlarsınız. Silah altına alınan proleter ordunun saflarına geri döneceksiniz.” (Karl Liebknecht; Gesammelte Reden und Schriften, C. 1. s. 183, 187, 188, 189, Berlin 1958)

30 Eylül 1906’da Karl Liebknecht Alman gençlik örgütlerinin ilk konferansına katılır. Orada militarizm ve antimilitarizm üzerine bir konuşma yapar. Bu konuşma onun “Enternasyonal Gençlik Hareketinin Özel Olarak Dikkate Alınması Temelinde Militarizm ve Antimilitarizm” yapıtına temel teşkil eder. Karl Liebknecht’in bu alandaki düşünceleri, uluslararası gençlik hareketinde büyük yankı uyandırır. Karl Liebknecht daha ziyade gençliğe hitap eder. Sözleri en çok, en iyi gençlik tarafından dinlenilen ve kavranan bir lider olarak yükselmektedir.

Karl Liebknecht’in militarizm ve antimiltarizm üzerine yazıları, savundukları onun gençliğe verdiği önemin bir ifadesi olarak görülmelidir. Onun temel eserlerinden olan “Militariz ve Antimilitarizm” çalışmasının başlığında “uluslararası gençlik hareketinin özel olarak dikkate alınması” ibaresinin bulunması boşuna değildir.

Karl Liebknecht’in bu çalışması 1907’de yayınlanır. O dönem ki sosyalist işçi gençliğin doğuşu bir kaç sene öncesine dayanıyordu ve Prusya militarizmine karşı mücadele içinde gelişiyordu. Sosyalist gençlik hareketinin bu gelişme şartlarında yayınlanan “Militarizm ve Antimilitarizm” yazısı, militarizmin işlevini teşhir etmekte, onun kimin elinde, kime karşı bir baskı aracı olduğunu göstermekte çok önemli bir materyaldi. Karl Liebknecht militarizmin, hakim sınıfların elinde, “işçi düşmanı” olan işçi sınıfını ve tüm emekçileri baskı altında tutarak onların mücadelesini bastırmak için elzem bir araç olduğunu, militarizmin ancak ve ancak sınıfı toplumlarda söz konusu olacağını çok kararlı ve enerjik bir şekilde her yerde; her fırsatta parti kongrelerinde vurguluyordu.

Militarizmin emperyalist burjuvazi açısından ne denli önemli olduğunu ve ona karşı mücadeleden aynı burjuvazinin ne denli rahatsız olduğunu Karl Liebknecht söz konusu çalışmasında şöyle dile getiriyordu: “Militarizm noktasında gericilik ve kapitalizm oldukça duyarlı; onlar demokrasi ve işçi sınıfına karşı en önemli iktidar pozisyonlarını militarizmle savunacaklarını çok iyi kavradılar” (K.L.C.L,S.414)

Karl Liebknecht militarizme karşı örnek alınması gereken bir mücadele vermiştir. O, Alman sosyal demokratlarını, militarizmi sistematik olarak teşhir etmeye teşvik etmiştir. Karl Liebknecht militarizmle ilgili bütün materyallerin hazırlanmasına ve değerlendirilmesine çok önem vermiştir. Bu materyaller genel ajitasyon ve propaganda da; parlamentarist faaliyette; basında; toplantılarda vs. sistematik olarak değerlendirilmiştir. Ona göre sistemli bir anti militarist ajitasyon, özellikle askerlik çağına gelmiş gençler, anneler ve gençliği etkileyen nispeten yaşlı işçiler arasında yürütülmeliydi.

Emperyalist savaş tehlikesi büyümektedir. Bu tehlike, gençlik örgütlerini de canlandırır. Karl Liebknecht’in inisiyatifi üzerine 1907’de (Stuttgart’ta) sosyalist gençlik enternasyanal konferansı gerçekleştirilir. Karl Liebknecht bu konferansın başkanıdır ve orada sosyalist gençlik örgütlerinin enternasyonal ilişkilerinin kurulmasına karar verilir. Stutgart Konferansı’nda Karl Liebknecht önderliğinde sosyalist gençlik hareketinin esas görevleri tartışılır ve bazı tesbitler yapılır. Militarizme karşı mücadele; sosyalist eğitim; genç işçilerin ve çırakların ekonomik olarak korunmalerı vs.

Bu toplantıda Karl Liebknecht sosyalist gençlik örgütlerinin enternasyonal ilişki bürosuna seçilir.

Karl Liebknecht’in gençlik arasındaki mücadelesi ve “Militarizim ve Anti-Militarizm” yazısı, burjuvaziyi oldukça rahatsız etmektedir. Öyleki, yazı basılır basılmaz harekete geçen burjuvazi yasağını kor ve kitabı toplatır. Basımevinden kitabevine varana kadar bu kitapla ilgili olan herkes burjuvazinin baskısına uğrar. Karl Liebknecht ise babasının oğlu olduğunu gösterir. Yazısıyla ilgili olarak hakkında açılan mahkemeyi siyasi kürsü olarak kullanır. Karl Liebknecht’in Alman gericiliğine ve militarizmine karşı tavizsiz mücadelesi, onu teşhir etmesi geniş işçi kitleleri arasında geniş yankı uyandırır. Bu sadece Almanya ile sınırlı kalmaz. Burjuvazi, Karl Liebknecht’i bir buçuk seneliğine “Kale” hapsine mahkum eder. O, zındandayken de mücadelesini sürdürür. O, “Çalışan Gençlik” degisinin 8. sayısında (1 Ağustos 1908) şöyle der:

“Proleter gençlik hereketi, modern işçi hareketinin zorunlu bir parçasıdır. Proleter gençlik, işçi sınıfının ruhu ve bacağıdır. Özgür gençlik örgütleri, kuruluş amaçlarını, asla modern işçi hareketine hizmet etmekten, işçilerin mücadele örgütleri için ön okul olmakatan farklı olarak kavramadılar. Her yeni hareket gibi, gençlik örgütleri de işçi sınıfı tarafından tanınmayı zor mücadele sürecinde elde ettiler.” (Karl Liebknecht, C. 2 s. 245, Berlin 1960)

Karl Liebknecht gençlik konusunda sadece burjuvaziye karşı mücadele etmiyordu. Partideki revizyonistler, sendikaların başına çöreklenmiş düzen unsurları da, gençliğin özellikle de işçi gençliğin Karl Liebknecht tarafından aktif, sosyalist bilinçle yetiştirilmesinden rahatsız oluyor ve proleter gençlik hareketini boğmaya çalışıyorlardı.

Karl Liebknecht ölümüne kadar proleter gençliğin davasına sadık kalmış, onu her yerde, her fırsatta savunmuştur. O, proleter gençliğin yaşlanmayan önderi olarak kalmıştır. Savaşa karşı işçi gençliğin örgütlenmesi mücadelesinde; savaş canilerine karşı mücadele için gençliğin örgütlenmesinde; Kasım Devrimi günlerinde Alman işçi gençliği Karl Liebknecht’i hep yanında bulmuştur.

Karl Liebknecht Kasım Devrimi döneminde “Junge Garde”nin 1. sayısında (27 Kasım 1918) “Devrimde Proleter Gençlik” adlı makalesinde şöyle diyordu:

“Proletaryanın devrimci gençliği; o, şimdiye kadarki Alman devriminin en sıcak, en temiz aleviydi; o, gelecek ve gelmek zorunda olan yeni devrimin; Alman ve dünya proletaryası sosyalist devriminin sönmez, en kutsal, en şiddetli alevi olacaktır.” (Karl Liebknecht, C. 9 s. 629)

Gericiliğe Karşı Mücadelede Karl Liebknecht

Almanya’nın gelişmesi çelişkiliydi; 1848 burjuva demokratik devrimiyle ülkenin ulusal birliği sağlanmamıştı. Tersine Bismarck’ın yukarıdan devrimiyle; baskı ve zorbalıkla sağlanmıştı. Almanya’da gelişen ve emperyalist aşamasına ulaşan kapitalizm feodalizmi, junkarciliği tasfiye etmemişti. Tersine daha önce 1848 devriminde feodallerin kucağına sığınan burjuvazi bu ortaklığını sonraki dönemlerde bozmamıştı. Fransa’ya karşı savaş döneminde ulusal birliğini sağlayan ve Fransa’nın savaş tazminatı ödemeleriyle de sanayisini geliştiren Almanya’da oluşan tekelci sermaye, junkarcilikle bağlarını geliştirmiş ve gerici bir blok kurmuştu. Bu blok, Almanya’nın siyasi, ekonomik, kültürel vb. hayatına damgasını vurdu.

Siyasi alanda çok gelişmiş, güçlü bir işçi hareketinin olduğu Almanya, siyasi yapılanma konusunda oldukça geriydi. Almanya’da yarı-mutlakiyetçi bir rejim hakimdi. Ülke, herşeye hakim bir militarist ve polisiye mekanizma ile idare ediliyordu.

Gelişen ve keskinleşen emperyalistler arası rekabet, sonuç itibarıyla Alman emperyalizminin dünyayı yeniden paylaşma talebini yükseltmesini beraberinde getirdi. Alman bujuvazisi ve tabi junkerler bir taraftan savaşın masraflarını örneğin dolaylı vergilerle Alman emekçilerine yüklerken, aynı zamanda Alman halkını savaş için hazırlıyorlardı. Savaş başladığında ülke içindeki bütün muhalefet odakları yıkılmış, susturulmuş. etkisiz hale getirilmiş olmalıydı Alman tekelci burjuvazisi açısından.

Alman tekelci burjuvazisi bütün hareketlerinde işçi sınıfının tavrının ne olabileceğini hesaba katıyordu. Bu anlamda, Alman işçi sınıfı hareketinin eylemi belirleyiciydi, yön vericiydi. Ne var ki, Alman işçi sınıfına, Alman sosyal-demokrasisine önderlik edenlerin çoğunluğu gelişen kapitalizmin, emperyalizmin siyasi alanda neleri beraberinde getirdiğini göremiyorlardı. Alman işçi hareketinin resmi önderliği tekelci sermaye hakimiyetini devrimci mücadele ile yıkmak ve siyasi iktidarı ele geçirmek için mücadeleye hazırlanmak yerine hala parlamentarist mücadele ile adeta gönül eğlendiriyorlardı. Tabiki bu, Alman işçi hareketinde gelişmiş olan revizyonizmin bir yansımasıydı. Bernstein önderliğinde revizyonistler 1890’ın son yıllarından beri sınıf uzlaşmasını, sosyalizme barışçıl geçişi vaaz ediyorlardı. Alman işçi hareketi içindeki bu durum,

Alman tekelci burjuvazisinin işine çok yaramıştı, O, işçi sınıfı içinde kendine yandaş bulmuştu.

Alman işçi hareketi parçalanma, daha doğrusu ayrışma sürecine girmişti. Bernstein revizyonizmine karşı ilkeli hareket etme konusunda Karl Liebknecht mücadeleye daha 1896’da başlar. A. Bebel, revizyonizmi mahkum eder ama o sonuna kadar tutarlı tavır alamaz. Bebel’in revizyonizme karşı tavrı nihayetinde uzlaşmacılık olarak açığa çıkar. Dönek Kautsky, revizyonizme karşı çıkar ama kendi önderliğinde anti-marksist oportünist bir merkezi hareket geliştirir. Bu ayrışma döneminde partinin sol kanadını oluşturan Clara Zetkin ve Rosa Luksemburg, revizyonizm ve oportünizme karşı uzlaşmaz bir tavır alırlar ve “sosyal reform ya da devrim” görüşünü ortaya atarlar. Karl Liebknecht de, partinin sol kanadının bir önderi olarak gelişir. Karl’ın kullandığı dil acımasız ve oldukça serttir. Bu büyük ajitatörden sadece burjuvazi değil, partili revizyonistler de çok korkarlar, ondan çekinirler.

Evet, Karl Liebknecht büyük bir ajitatördü ama o, teorisyen değildi. O, düşmana nerede, nasıl vurulacağını çok iyi biliyor, her fırsatı bunun için değerlendiriyordu. Karl Liebknecht kitlelerin siyasi çıkarlarını çok iyi bir şekilde savunan, onları coşturan ve mücadeleye sevk eden bir siyasi avukattı. O, gericiliğin en çok korktuğu gerçek avukatlardan birisiydi de. O, bir çok siyasi davada mahkemeyi kürsü olarak başarıyla kullanmıştı. Karl Liebknecht aynı zamanda bütün ezilenlerin, emekçilerin de avukatıydı. Büyük ajitatör olarak Karl Liebknecht binlerce emekçinin katıldığı toplantılarda, toplumsal yaşamın ve sosyalist hareketin en önemli sorunlarına açıklık getiren, kitleleri emperyalizme, gericiliğe, militarizme karşı ve sosyalizm için mücadeleye çağıran büyük bir kürsüydü.

Karl Liebknecht 1908’den beri Prusya Eyalet Meclisinin, 1912’den beri de Alman Milet Meclisi’nin üyesiydi. Karl Liebknecht açısından parlamenter mücadele, proleter sınıf mücadelesinin ancak ve ancak bir parçasıydı. O, bu mücadeleye sürekli böyle yaklaşmış ve ona göre hareket etmiştir. Karl Liebknecht için “parlamentonun esas iktidarı parlamento dışında”ydı. Yani kitleleri seferber etmede, örgütlemedeydi.

K.Liebknecht parlamentoyu, feodal-burjuva gericiliğin çoğunluğu oluşturduğu o “ahır”ı; işçi sınıfı ve emekçilerin çıkarlarının savunulduğu bir siyasi arenaya dönüştüren ve haklı bir şekilde gericiliğin korkulu rüyası olan bir önderdi.

Karl Liebknecht ve Emperyalist Savaşa Karşı Mücadele

Karl Liebknecht savaşa karşı mücadelede de örnek bir tavır almıştır. O, bu mücadelede ne genel lakırtıları telaffuz etmiş, ne de hiç bir sorumluluk, yükümlülük taşımayan açıklamalar yapmıştır. Karl Liebknecht, savaş konusunda da açık ve somut konuşmuştur.

Karl Liebknecht daha 1900 yılında Alman emperyalizminin Çin macerasını mahkum etmiştir. O’nun militarizme, Alman emperyalizminin savaşçı ve savaş kışkırtıcı hareketine ve askere yapılan kötü muameleye karşı mücadelesi, bir bütün olark “Militarizm ve Antimilitarizm” çalışması sadece Alman burjuvazisinin değil, bütün reformist ve revizyonist, opürtünist çevreleri de rahatsız ediyordu. Bunun içindir ki, Karl Liebknecht’in bu eseri, aynı zamanda parti içindeki revizyonistlere ve oportünistlere karşı da bir mücadele anlamına gelmekteydi.

Karl Liebknecht’in Alman silahlarına, sermayesine; dolayısıyla ağır sanayicilere karşı mücadelesi savaş öncesi dönemde yoğunlaşır. O, 18 ve 19 Nisan 1913’teki parlemento konuşmasında Alman ağır sanayicilerinin kirli çamaşırlarını sergiler. Özellikle Krupp firmasının -silah tekeli- memurlara, hükümet görevlilerine, subaylara yıllarca nasıl rüşvet verdiğine dikkati çeker.

Karl Liebknecht 26 Nisan 1913’teki meclis konuşmasında Alman silah sanayiin uluslararası ilişkilerini teşhir eder; silah tekellerinin ülkeden ülkeye nasıl savaş kışkırtıcılığı yaptıklarını ve böylelikle silahlanma siparişlerinden dolayı nasıl muazzam boyutlarda kârlar elde ettiklerini açıklar. O, silah tekelleriyle, devlet ileri gelenlerinin “sıkı” ilişkilerini isim vererek de açıklar. Karl Liebknecht bir taraftan yurtseverlik nağraları atan, öbür taraftan başka ülkelerin, örneğin Fransız, Belçika, Avusturya silah firmalarıyla anlaşmalar yapan ve böylelikle başka ülkelere silah satan Alman silah kapitalistlerini ve onların “vatan sevgileri”ni teşhir eder.

Karl Liebknecht, anavatanın dış düşmanlardan dolayı tehlikede olmadığını, tersine iç düşmanlardan dolayı, özellikle de uluslararası silah sanayiinden dolayı tehlikede olduğunu savunur. (Bkz. Karl Liebknecht C. VI. s. 258-296, Alman parlamentosundaki konuşması)

Karl Liebknecht’in silah tekellerine ve özellikle de Krupp tekeline karşı mücadelesi; silah sermayesinin skandallarını sergilemesi, burjuvaziyi tedirgin eder. Sadece Almanya’da değil, uluslararası planda işçi sınıfının savaşa ve silahlanmaya karşı mücadelesine katkıda bulunur.

O’nun bu mücadelesi burjuvaziyi, Krupp firmasını çok zor durumda bırakır ve o dönem Krupp Genel Direktörü olan Hugenberg şu açıklamayı yapmak zorunda kalır; “Krupp diye bir hadise tanımıyorum, sadece Liebknecht hadisesini tanıyorum.” (ag. konuşmadan)

Karl Liebknecht’in militarizme karşı mücadelesi 1944 yılında daha da şiddetlenir. O, bu dönemde Alman tekelci burjuvazisinin içte ve dışta savaş politikasına karşı mücadeleye büyük katkıda bulunur, bu mücadelede işçi sınıfını teşvik eder ve geniş kitleleri antimilitarist mücadeleye sevkeder.

Savaşa karşı mücadelede Karl Liebknecht düşmanı dışarıda değil ülke içinde arar. O’nun açısından esas düşman ülke içindedir;

Savaş patlak verir ve meclisin 4 Ağustos 1914 tarihindeki olağanüstü oturumunda, Alman Sosyal Demokrat Partisi’nin şu açıklaması okunur:

“Şimdi savaş gerçeğiyle karşı karşıyayız. Düşman istilaları dehşeti bizi tehdit ediyor. Tehlike anında anavatanımızı yalnız bırakmayız. Halkın ulusal bağımsızlığını ve kendini savunmasını her zaman tanımış olan Enternasyonal ile uyumluluk içinde olduğumuzu hissediyoruz. Keza, istila savaşını mahkum etmekte de onunla uyumluluk içindeyiz. Bu temel ilkelerden hareketle biz, talep edilen savaş kredilerini onaylıyoruz.”

Karl Liebknecht ve bazı arkadaşları, daha önceki franksiyon toplantısında savaş karşıtı görüşlerini açıklarlar, bir bildirge sunarlar, ama reddedilir. Ne var ki, Karl Liebknecht de, disiplin gereği karara boyun eğer. 4 Ağustos 1914’te amansız savaş karşıtı Karl Liebknecht büyük bir hata işlemiş olur. Bu hatanın yapılmasında belli başlı iki neden vardı: Birincisi, Karl Liebknecht partinin çürümüşlüğünün, düşman kampına geçmişliğinin hangi bayutlarda olduğunu hemen kavrayamamıştı ve bundan dolayı, çoğunluğun kararına disiplin gereği uymuştu. İkincisi, savaş öncesi dönemde Alman solları henüz zayıftılar. Her ne kadar onlar (Karl Liebknecht, F. Mehring, R. Lüksemberg, C. Zetkin vb.) Alman işçi sınıfının en iyi, devrimci, mücadeleci geleneğini temsil ediyorlarsa da, işçi sınıfı içindeki burjuvazinin temsilcilerine; oportünistlere, revizyonistlere, bürokratlara vd. karşı mücadelede henüz tam uzlaşmaz tavrı koyamamışlardı.

Karl Liebknecht işlediği hatadan kısa zamanda ders çıkarır ve çok sonraları “Aralık ayında, program bozan franksiyon disiplinini lanetleyerek meclis oturumunda kredilerin açıktan reddine geçtim” diyecektir. Nitekim 2 Mart 1914’te Karl Liebknecht mecliste yagane sosyal-demokrat milletvekili olarak savaş kredilerine karşı “Hayır” oyunu kullanır.

Karl Liebknecht’in “hayır”ı bir oy meselesi olarak görülmemelidir. Bu başka sonuçlara, Alman işçi sınıfı açısından olumlu gelişmelere çıkış noktası teşkil eden tutarlı bir tavırdı. Karl’ın 2 Mart 1914’teki “hayır”ı artık marksist temelde ideolojik birliği kalmamış, ama birliğin yüzeysel olarak devam ettirildiği partide gerçek bölünmüşlüğü açığa çıkardı. Karl’ın “hayır”!, halkın emperyalist şartlardaki güya birliğini de parçaladı. Karl, bu tutumuyla Alman devrimci hareketi adına geniş işçi kitlelerinin, emekçilerinin büyük sempatisini kazandı.

Karl Liebknecht savaşa karşı sürdürdüğü amansız mücadelede bütün dünyada barış savaşçılarının sembolü olarak yükseliyordu.

İster parlamentoda, ister herhangi bir toplantıda, isterse de makalade olsun, Karl Liebknecht her yerde “Her halkın esas düşmanı ‘kendi’ ülkesindedir” diyordu.

“Her halkın esas düşmanı kendi ülkesindedir! Alman halkının esas düşmanı Almanya’dadır; Alman emperyalizmi, Alman savaş partisi, Alman gizli diplomasisi. Alman halkı, kendi ülkesinde bu düşmana karşı siyasi mücadelede diğer ülkelerin proletaryasıyla birlikte -onların mücadelesi de kendi emperyalistlerine karşıdır- savaşmakla karşı karşıyadır... Alman Tirpitzan’ıyla ve Falkon Kenhayn’larıyla siyasi baskısının, sosyal köleliğin hükümetiyle ortak yanımız yok. Hiç bir şey bunlar için, her şey alman halkı için. Her şey enternasyonal mücadele için.” (Karl Liebknecht C. VIII. s. 230)

Burjuvazi Karl Liebknecht’i susturamıyordu. Burjuvazi o’na zorla asker elbisesi giydirdi, cepheye gönderdi, ama o, cephede de mücadelesini sürdürdü. O, meclis toplantılarından uzak tutulur, konuşması engellenirdi. Nihayet 23 Mart 1916’da mecliste konuşma fırsatı buldu. Ne var ki, sosyal-demokrat fraksiyonun üyeleri o’nun konuşmasını bağırıp çağırmakla ve alkışlarla, ıslık çalmakla bastırmak için ellerinden geleni yaptılar. Krupp’un, Stinnes’in, Thyssen’in, Kirdof’un, yani Alman tekelci burjuvazisinin parlamentodaki temsilcileri konuşması esnasında Karl Liebknecht’e saldırdılar. Not aldığı kağıtları yırttılar, dağıttılar, tartakladılar ve nihayet, yere düşen not kağıtlarını toplamak için kürsüden biraz uzaklaşan Karl Liebknecht’in söz hakkı “tarafsız” başkan tarafından kürsüden ayrıldığı gerekçesiyle(!) elinden alındı. Burjuvazi, Karl Liebknecht’i susturmak için böylesi metodları kullanıyordu.

Burjuvazi, parlamento dışında Karl Liebknecht’in duyulmaması, görüşlerinin kitlelelere uşlaşmaması için sansür de dahil her türlü baskı araçlarını kullanıyordu.

1 Mayıs 1916’da Berlin’de savaşa karşı bir yürüyüş düzenler. “Kahrolsun Savaş, Kahrolsun Hükümet” sloganlarıyla Karl Liebknecht bizzat oradadır. Tutuklanır ve askeri mahkemeye çıkarılır. “Suçu”, vatana ihanettir.

O, kendine yöneltilen cezai mesele hakkında ek olarak şunları da söyler:

“1- Vatana ihanet, enternasyonal sosyalist için tamamen saçma bir şeydir. O, her yabancı kapitalist hükümete karşı, kendi hükümetine karşı olduğu gibi devrimcidir.

O, uluslararası kapitalizme karşı, enternasyonal proletaryanın adına mücadele eder. O, kendi ülkesinde enternasyonal proletarya adına uluslararası kapitalizmin temsilcileri olan kendi hükümetine ve kendi hakim sınıflarına karşı mücadele eder.

Bu diyalektik süreç de; savaşa karşı ulusal sınıf mücadelesinde savaşa karşı enternasyonal sınıf mücadelesi gerçekleşir.” (Karl Liebknecht, C. 9. s. 16-17)

Karl Liebknecht devamla şöyle der:

“Kendimi savunmam söz konusu değil. enternasyonal sosyalizmi kamuoyu önünde yıllarca yürüttüğüm politikayı tanıyorum.

Şayet vatana ihanet söz konusuysa (şunun) söylenmiş olduğu bilinsin.

Vatana ihanet, hakim sınıfların, prenslerin, aristokratların bir imtiyazıdır. Gerçek vatan hainleri bugün henüz sanık sandalyesinde oturmuyorlar. Tersine büyük bankaların bürolarında, tarım junkerlerinin çiftliklerinde oturuyorlar; onlar Moltke Brücke’de (Alman Genelkurmay Merkezi kastediliyor çn.), Wilhelm sokağında (Alman dışişleri kastediliyor) oturuyorlar.

Gerçek vatan hainleri! bunlar. Almanya’da Alman hükümetinin sorumluları ve sorumsuzlarıdır. (agk s. 22-23).

Burjuvazi, Karl Liebknecht’in mahkemede ileri sürdüğü düşüncelerin yayılmasından, duyulmasından çok kokar. Bunun için duruşmalar oldukça gizli yapılır. 28 Haziran 1916’da mahkeme Karl Liebknecht’i ikibuçuk sene hapis cezasına mahkum eder. Alman sosyal-demokratlarının, yani o hainlerin, oportünistlerin yayın organı olan “Varwaerts” verilen cezayı az bulanlardandır. Temyiz duruşmasında Karl Liebknecht’in cezası 4 seneye çıkartılır ve 6 sene için de vatandaşlık hakları elinden alınır.

1916’nın ikinci yarısından itibaren Almanya’yı yeni bir grev ve gösteri dalgası sarsmaya başlamıştır. Devam eden savaşa rağmen sınıf mücadelesi yükselir. 1918’in ocak ayında Kiel’de ilk bahriyeli ayaklanmaları görülür. 21 Ekim 1918 de ise burjuvazi, Karl Liebknecht’i “affetmek” zorunda kalırlar.

Karl Liebknecht ve Rus Devrimi

Karl Liebknecht’in Rus devrimci hareketine ve Rus devrimcilerine olan ilgisi ve ilişkisi geçici, periyodik bir karekter taşımaz. O, başından beri Rus devrimi ve devrimcileriyle çeşitli nedenlerle ilişki içindeydi ve bu ilişkiler giderek sistemli enternasyonalist dayanışmaya dönüştü.

1904 yılında “Rusya’ya karşı ihanet”ten dolayı Alman ve Rus devrimcileri mahkemeye çıkarılır. Onların savunucusu Dr. Avukat Karl Liebknecht’tir. O, heyecanlı ve dikkat çekici konuşmasında diğer şeylerin yanı sıra şöyle der:

“Diğer hiçbir ülkenin tarihinde olmadığı gibi, Rus tarihi kan ile yazılmıştır. Halk tarafından değil, tersine hakimler arasında akıtılan kan ile, hükümetin eline yapışan köylülerin, işçilerin Yahudi halkın, askerlerin kanı ile.

Rusya’da ilk sosyalist hareket. ve köylülüğe dayanmaya çalışılıyordu. Barşıçıl olmasına rağmen, kanla bastırıldı. Birkaç sene sonra terörün anlamsızlığı. kavrandı” (Karl Liebknecht, C. 1. s. 68-72) Böylelikle Karl Liebknecht, Narodnik’lerin bireysel eylemlerini, bireysel terör faaliyetlerini de eleştiriyordu.

Karl Liebknecht’in Leipzig,-Plagwitz’deki (Ruhr Bölgesinde Mücadele ve Rusya’da Devrim) 12 Şubat 1905 tarihindeki konuşması gazete haberi olarak da verilir. Örneğin “Leipzig-Volkszeitung” (Nr. 36, 13 Şubat 1905), Karl Liebknecht’in konuşmasını yayımlarken diğer şeylerin yanı sıra şöyle yazar;

“Her tür haklarından yoksun olan Rus işçisi için grev yegane silahtı. Rusya’daki şimdiki devrim bir zorlamayla söndürülecek saman alevi değildir. O, bütün ülkeye yayılacaktır. Rusya’da tutuşan özgürlük, Prusya, Saksonya, Almanya için de özgürlüktür. Doğuda çarlık ve barbarlık hakim olduğu müddetçe batıda özgürlük asla gelişmeyecektir.” (Karl Liebknecht, C. L. s. 129,130,131)

Karl Liebknecht, Mannheim parti kongresinde de (1906) diğer şeylerin yanı sıra şöyle der:

“Almanya tarihinde (şu yazılmalı); Rus özgürlük hareketi, enternasyonal proletaryanın en büyük ve en güçlü örgütüne sahip olan Alman halkı tarafından bastırıldı. Bu büyük günahtan kendimizi korumalıyız. Rus devrimini Almanya’dan ihanet çabaları, Prusya-Alman gericiliğinin de tam bir yenilgisiyle sonuçlanmazsa, zavallı insanlar oluruz ve canımız cehenneme.” (agk. s. 193)

Karl Liebknecht, hem 1905-1907 Rus devriminden önce hem de sonra, parti kongrelerinde, basında, konuşmalarında Rus devriminin propagandasını yapmış, Rus devriminden ve devrimcilerinden öğrenmeye çalışmıştır. Örneğin; kitlesel grevler, siyasi grevler olgusunu, bu tür mücadele metodunu Rusya örneğinden alan Karl Liebknecht (ve R. Luksemberg) bunu, Rus devriminin kazandırmış olduğu bir tecrübe, mücadele metodu olarak görüyor ve propagandasını yapıyordu.

Karl Liebknecht’in Rusya’daki devrimci mücadeleye olan ilgisi daha sonraki yıllarda da devam eder.

Ekim devrimi döneminde Karl Liebknecht hapisteydi ve gelişmeleri takip edemiyordu. Örneğin; eline geçen bilginin oldukça sınırlı olmasından dolayı Brest barışını Lenin’den farklı değerlendiriyor, bu barışın “Alman emperyalizminin işine yaradığını” savunuyordu. (Karl Liebknecht, C. 9 s. 560)

Karl Liebknecht Ekim devriminden sadece birkaç gün önce yaptığı bir değerlendirmede (11 Kasım 1917’de) yaklaşan Rus devrimini çok iyi değerlendirdiriyordu.

“Rusya’nın dipten köpüğe kadar sosyal ve ekonomik devrimcileşmesinin muazzam süreci, sonuçlanma değil, başlangıç aşamasında, sınırsız olanaklarla, büyük Fransız Devrimi’ninkinden oldukça daha büyük olanaklarla karşı karşıya.” (agk. s. 371)

23 Ekim 1918’de özgürlüğüne kavuşan Karl Liebknecht’in ilk işlerinden birisi de genç sovyet cumhuriyetini selamlamak olmuştur.

31 Ekim 1918’de ise o, Antant devletleri işçileri ve askerlerini genç sovyet cumhuriyetini desteklemeye, dünya emperyalizmine karşı mücadeleye çağıran bir bildiri yayınlar. Karl Liebknecht bu bildiride şöyle der:

“Arkadaşlar, yoldaşlar, kardeşler!

Çarlık-emperyalist toplumun .... çöküşü, dünya savaşının sarsıntıları ortasında, anlayışsızlığa, kine ve iftiralara rağmen Rus proletaryası hakimiyetini kurdu; işçilerin, köylülerin ve askerlerin sosyalist cumhuriyeti. Bu, dünyanın sosyalist inşasının devasa başlangıcıdır. Rus proletaryasının devrimcileşme sürecini muazzam bir şekilde ilerletti.

Proletaryaya karşı dünya emperyalizminin birleşmiş cephesi, Rus Sovyet Cumhuriyeti’ne karşı saldırı durumunda gerçeklik olacaktır.

Bunu engellemek için mücadele etmek gerekir ve bundan dolayı sizlere hitap ediyorum!

Dünya proletaryası, kendi gücünü ve umutlarının yok olup gittiğini görmek istemiyorsa sosyalist devrim ocağının yok edilmesine izin vermemelidir. Rus Sovyet Cumhuriyeti’nin çöküşü, dünya proletaryasının çöküşü anlamına gelir.

Arkadaşlar, yoldaşlar, kardeşler! Kendi beylerinize karşı silahlarınızı çekin!

Yaşasın Rusya işçileri, köylüleri ve askerleri!

Yaşasın Fransa, Britanya, İtalya ve Amerika proletaryasının devrimi!

Yaşasın bütün ülkelerin işçilerinin savaş, sömürü ve kölelik cehenneminden kurtuluşu!” (agk. s. 586-587)

Karl Liebknecht ve KPD’nin Kuruluşu

1 Mayıs 1916’daki Wilhelm Pieck’in örgütlediği gösteriye (Berlin) 15 bin kişi katılır. Karl Liebknecht ve R. Lüksemburg da oradadır. Bu gösterinin sonucunu biliyoruz. Karl Liebknecht tutuklanır, R. Lüksemburg da temmuz 1916’da “korumaya” alınır. İki önderin “içeride” olmaları gelişen devrimci Alman işçi hareketini adeta öndersiz bırakır. Ülkede sınıf mücadelesi yükselmektedir. R. Lüksemburg ve Karl Liebknecht’in içeriden dışarıya müdahaleleri sınırlıdır ve istenilen amaca ulaşmamaktadır. Hücresinde huzursuzluktan dolayı volta atan Karl Liebknecht, gelişen mücadelenin kaçınılmaz bir ürünü olarak “affedilir”. O artık özgürdür. Rosa ise 8 Kasım 1918’de Breslav’daki hapishaneden resmen ve düpedüz kurtarılır. Bu da ülkede gelişen mücadelenin bir ürünüdür. Her iki önder, gelişen devrimci Alman işçi hareketini örgütlemeye koyulurlar.

Daha Karl Liebknecht hapisteyken, 7 Ekim 1918’de Spartaküs grubu ve Bremen sol radikalleri, yaklaşan Alman devriminin programını tespit etmek için bir konferans düzenlerler. Lenin 18 Ekim 1918 tarihli makalesinde Alman komünistlerinin bu girişimini selamlar, onlara Bolşeviklerin en iyi dileklerini iletir.

Bir dizi tasfiyeye rağmen, Alman komünistlerinin en büyük eksiklerinden birisi parti konusunda açığa çıkar. Örneğin; oluşumu ocak 1916’ya dayanan Spartaküs grubu, partileşme konusunda açık değildir. O, savaşa karşı cesaretli, güçlü mücadele verir, küçük bir grup olmasına rağmen. Ama partileşme konusunda istenilen veya o aşamada artık atılması gereken adımlar atılmaz.

Kendini on binlere dinleten, yüzbinlerin sempatisini kazanan ve onları harekete geçiren, hükümete ortaklık önerisi alan küçük bir grup; Almanya’da devrimci durum ve silahlı mücadele! Alman proletaryasının Kasım 1918 devrimindeki yenilgisini veya bu devrimin sosyalist Almanya’nın kurulmasına götürmemesini leninist partinin olmayışında aramak, tek neden olmasa da yanlış değildir.

14 Kasım 1918’de “Enternasyonal Grubundan doğan Spartaküs grubu “Spartaküs Birliği”ne dönüşür. Bu birliğin merkezi yönetimine diğerlerin yanı sıra K.Liebknecht, R.Luksemburg, Clara Zetkin, W. Pieck, F. Mehring, Leo Jogiches, Hermann Dreker, K. Duncker seçilirler. Bu birlik hâlâ parti örgütü özelliği taşımaz. Onun üyeleri “Bağımsız Alman Sosyal Demokrat Partisi” (USPD) üyeleridir. Bu anlamda Spartaküs Birliği, USPD içinde bir propaganda grubu konumundadır.

Bu arada Alman tekelci buruvazisi, sosyal demokratları arabasına koşmuş, düzenin kurtuluşunu bu hainlerde aramıştır. O, yanılmamıştı. Sosyal demokrat Ebert hükümeti tarihte örneği pek görülmemiş bir ihanetle, karşı devrimci tekelci sermayenin iktidarını yeniden rayına oturtur. Karşı devrim saldırıya geçer. Özellikle Berlin ve çevresine ordu birlikleri gönderilir. Sosyal demokratların komünistlere; Spartaküscülere karşı kışkırtmaları devam eder. Amaç özellikle K.Liebknecht ve R.Luksemburg’un bir an önce etkisizleştirilmeleridir.

6 Aralıktaki bir gösteriden dolayı (Berlin) 14 işçi karşı devrimci güçler tarafından kurşuna dizilirler.

14 Aralık tarihli “Kızıl Bayrak”ta Spartaküs Birliği’nin programı yayımlanır. R.Lüksemburg tarafından kaleme alınmış olan bu programda burjuvaziye karşı mücadelede işçi sınıfının görevleri; komünistlerin hedefleri; devrimin korunması ve yaygınlaştırılması için ulusal ve enternasyonal talepler vs. açıklanır.

16 Aralık 1918’de Berlin’de ilk işçi ve asker konseyleri ulusal kongresi başlar. K.Liebknecht eyalet meclisi binasının balkonundan sokakta toplanan kitleye konuşur. O, şöyle der;

“Yoldaşlar, Arkadaşlar!

İşçi ve asker konseylerinin ilk kongresinin toplandığı gün, tarihi bir anlam taşıyor. Kongrenin ilk görevi devrimi korumak, karşı devrimi çökertmektir. Bütün generallerin ve subayların silahsızlandırılması, şimdiye kadarki komando otoritesinin kaldırılması; sosyal devrimi yürütmek için bir kızıl muhafız kıtasının kurulması. Şimdilik Almanya’da sosyalist değil, kapitalist bir cumhuriyete sahibiz. Sosyalist cumhuriyet proletarya tarafından, kapitalizmin taşıyıcısı olan şimdiki hükümete karşı mücadeleyle gerçekleştirilebilir. Kongreden, sosyalizmin icrası amacıyla tam siyasi iktidarı eline almasını ve iktidarı, devrimin organı olmayan bir ulusal meclise devretmemesini istiyoruz. Konseyler Kongresi’nden Rus kardeşlerimize elini uzatmasını ve Rusların delegelerini buraya çağırmasını istiyoruz. Biz dünya devrimini ve bütün ülkelerin proleterlerinin işçi ve asker konseyleri önderliğinde birleşmelerini istiyoruz.” (K.L. c.9, sf. 646)

Ne var ki, Kongrenin çoğunluğu sağ sosyal demokratlardan oluşuyordu ve kongrede, ulusal meclis için seçim kararı alındı.

Bu kongreden sonra devrimci işçiler arasında USPD’nin sağcı önderlerine karşı tepki artar. Bu önderler, SPD’nin sağ önderlerini, bütün gerici tedbirlerini desteklerler. Bir bütün olarak USPD önderleri, SPD’ye sadece hükümette yardımcı olmakla, onu desteklemekle yetinmezler, aynı zamanda işçilerin karşı devrime karşı mücadelesini de kırmaya, saptırmaya çalışırlar.

24 Martta hükümet güçleri bahriyelilere kanlı bir baskın düzenler. USPD önderleri protesto amacı için de olsa hükümetten ayrılmazlar. Ayrıca, bu olay ve tavırdan sonra Spartküs Birliği’nin kongre talebini de reddederler. Bunun üzerine Spartaküs Birliği 29 Aralık 1918 tarihinde ulusal konferans çağrısı yapar. Bu konferansta devrimci bir partinin kurulması için karar alınır.

30 Aralık 1918 - 1 Ocak 1919 arasında Almanya Komünist Partisi Kuruluş Kongresi, iç savaşın ateşi içinde gerçekleştirilir. Artık KPD kurulmuştur.

K.Liebknecht, KPD’nin kuruluş kongresinde USPD’nin krizi üzerine sunduğu raporda bu partiyle hesaplaşır. O’nun USPD yönelttiği eleştiriler şu noktalarda toplanmaktadır.

a-) USPD, kuruluşundan beri açık sınıf politikası gütmemiştir. Sürekli yalpalamıştır;

b-) Onun açık seçik ilkeleri ve eylem programı olmamıştır;

c-) Onun sağ kanadı Kautskycilere, Bernsteincilere kadar uzanmaktadır;

d-) USPD Konseyler Kongresi’nde devrime ihanetini nihai olarak sergilemiştir.

K.Liebknecht konuşmasında USPD’ye, orada sağlam, dinamik olanı çekip almak, tabanını radikalleştirmek için dahil olduklarını, bu partinin karakterini başından beri bildiklerini açıklar ve konuşmasını şöyle tamamlar;

“Yoldaşlar; bir programa ihtiyacımız var, taktik ilkelere ihtiyacımız var; ama bu kongrede tarafımdan tespit edilmesi gereken program ve taktik ilkeler bizim için yeni bir şey değildir. Bütün bu taktik ilkelere ve programa sahibiz. Bütün gelişmemizin seyri içinde bu temel ilkeleri savunduk. Bizim bütün tarihimiz bu ilkelerin tastikidir. Yeni bir şey yaratmaya ihtiyacımız yok. Çünkü onların hepsi hazır. Ne istediğimizi sadece biz değil, halk kitleleri de, işçi sınıfı da biliyor. Almanya ve yurtdışındaki hakim sınıflar da, onların hepsi de biliyor. Kim olduğumuz ve ne istediğimiz üzerine program hazırlamaya ihtiyaç duymamıştım, çok önceleri biliyorlardı. Bugün yapmamız gereken çoktan beri olmuş olanı şeklen onaylamaktan başka bir şey değildir. Spartaküs Birliği tarafından şimdiye kadar yürütülmüş olan eseri, geniş taban üzerinde devam ettirecek yeni bir partinin yapılaşmasıdır” (bkz. K.L. C.9, Sf. 663674, alıntı sf. 674)

“Her şeye RAĞMEN”!

Alaman tarihi, insanlığın, proletaryanın en yüce, en ulvi diğerlerinin yanı sıra, insanlığın yüz karası gerçeklerin, sadizmin ve insanlık adına hayvani duyguların da politikalaştırıldığı gerçeklerle doludur. Bu gerçeklerden sadece birisi, Karl Liebknecht ve R. Luksemburg’un katledilmiş olmalarıdır.

Proletaryanın devrimci mücadelesinden, iktidarının sallantıda olması gerçeğinden dersler çıkaran Alman tekelci burjuvazisi bu dönemde kendi geleneksel siyasi temsilcilerinden ziyade sosyal demokratlar tarafından adeta kurtarıldı. SPD’nin önde gelen önderleri; SPD hükümeti, Marksizme, proleter mücadeleye ve devrime olan sınıfsal kinini en vahşi bir şekilde dile getirdi. Karl Liebknecht ve R. Luksemburg kellesi için bir kışkırtma ve yarış örgütlendi. Gönüllü birlikler oluşturuldu. Vahşi bir av başlatıldı. Bu, insan avıydı. Karl Liebknecht ve R. Luksemburg’un öldürülmeleri için düzenlenmiş, yönlendirilmiş olan sürek avıydı. Bu ava, SPD’nin merkez organı “Vorwaerst” de (İleri) bir “şiir”le katılmıştı. 13 ocak tarihli sayısında “Yüzlerce ölü aynı sırada proleter!

Karl, Rosa, Radek ve yoldaşları onların hiçbiri ölüler arasında değil, onların hiçbirisi ölüler arasında değil! Proleter!”

Alman proletaryasının, devrimcilerin, komünistlerin celladı Noske ve onun köpekleri her iki önderi yakalamak ve öldürmek için her türlü hileye başvuruyorlardı. Nihayet muratlarına erdiler. Karl Liebknecht’in Berlin Wilmersdorf semtinde bir evde olduğunu öğrendiler. Karl Liebknecht (ve Rosa) tutuklandıkları andan itibaren ağır işkence görürler. Kafaları sopa ile ezilene kada dövülürler. Karl hâlâ ölmemiştir. Alnına ve göğsüne sıkılan kurşunlarla nihayet fiziki olarak öldürülür ve Berlin’in Tiergarten semtinde ıssız bir köşeye atılır. Tarih 15 Ocak 1919. Karl Liebknecht cesedi katilleri tarafından “kimliği belirsiz ceset” olarak Z00 istasyonu sıhhi yardım istasyonuna teslim edilir.

Bu eylemden sonra Noske ve onun sosyal demokrat partili arkadaşları, yani SPD’nin önderleri Berlin halkına vermiş oldukları sözü yerine getirmiş olurlar!

Her iki önderin katledilmiş olması hem ulusal hem de uluslararası alanda büyük tepkilere, gösterilere yol açar.

Karl Liebknecht son makalesini katledildiği gün yazmıştı: “Herşeye Rağmen”

“Spartakus’a genel saldırı! Sokaklar, ‘kahrolsun Spartakistler’ diye uğulduyor. ‘Onları yakala, onları kırbaçla, onları bıçakla, onları vur, onları şişle, onları çiğne, onları paramparça et!” Alman ordularının Belçika katliamını geride bırakan katliam yapılıyor.

“Post”tan “Vorwarts”e kadar (gazetelerde) “Spartakus yenildi” diye sevinç çığlıkları atılıyor.

“Spartakus yenildi!” ve eski haline getirilmiş eski Alman polisinin karabinası, tabancası ve kılıcı ve devrimci işçilerin silahsızlandırılması onu yenilgisini teyit etti. “Spartakus yenildi!” Albay Reinhardt’ın süngüsü altında, General Lüttwitz’in makinalı tüfekleri ve topları altında ulusal meclis için seçimler yapılacak. Napolyon Ebert için bir plebisit.

“Spartakus yenildi!”

Evet! Berlin’in devrimci işçileri yenildiler! Evet! Onların yüz kadar en iyileri katledildi! Evet! En sadıklarından yüzlercesi zindana atıldı!

Evet! Onlar yenildiler. Çünkü onlar, kesinlikle yardımlarına inandıkları bahriyeliler, askerler, güvenlik güçler, güvenlik güçleri tarafından terk edildiler. Ve onların gücü önderliklerinin kararsızlığından ve zaafından dolayı aksadı. Ve geri halk kesimlerinin ve mülk sahibi sınıfların muazzam karşı devrimci çamur seli onları boğdu.

Evet, onlar yenildiler ve onların yenilmesi tarihi bir kaçınılmazlıktı. Çünkü zaman henüz olgunlaşmamıştı. Ve buna rağmen mücadele kaçınılmazdı. Çünkü polis başkanlığını, devrimin bu sarayını Evgen Ernst (1864-1954; 1919’da Alman sosyal demokrat Parti başkanlığı üyesi; 1918-19’da Prusya İçişleri Bakanı; 191920 Berlin Polis Başmanı) ve Hirsch’e (1865-1938; sosyal demokrat; 1918-20 Prusya Bşabakanı; 1919’a kadar aynı zamanda İçişleri Bakanı çn.) Mücadelesiz teslim etmek onursuz bir yenilgi olurdu. Mücadele Ebert çetesi tarafından proletaryaya dikte ettirildi. Ve mücadele, bütün şüphe ve tereddütleri bir kenara bırakarak Berlin kitleleri arasında hızl ayayıldı.

Evet! Berlin’in devrimci işçileri yenildiler! Ve Ebert-Scheidemann-Naske kazandılar. Onlar kazandılar, çünkü generallerin, bürokrasinin, odun junkerlerin, papazların, parababalarının hepsi ve bağnaz geri ne varsa hepsi onların yanında yer aldı. Ve onlaın adına gaz bombalarıyla, peşrevle ve maynatanla zafer kazandı.

Ama zafer olan yenilgiler vardır ve yenilgilerden daha vahim (olan) zaferler vardır.

Kanlı Ocak haftasını yenilgileri; onlar şereflice direndiler, onlar yüce birşey için, dertli insanlığın en asil amacı için, açlık çeken kitlemerin zihni ve maddi kurtuluşu için mücadele ettiler; onlar böylece kutsallaşan kutsal kan döktüler. Ve bu kanın, bu ejderha tohumunu her damlasından bu günün galibi için, düşenler (adına) imtikamcılar, her parçalanmış liften ebedi ve gökyüzü gibi sürekli olan yeni mücadeleciler doğacaktır.

Bugünün yenilenleri yarını galipleri olacaklardır. Çünkü yenligi, onların dersidir. Alman proletaryası devrimci gelenekten ve tecrübeden henüz yoksun. Ve geleceğin başarısını garantileyen pratik eğitimi el yordamıyla yapılan denemeler, gençlik hataları, acı gerilemeler (darbeler çn.) ve başarısızlıklar dışında kazanamaz.

Durdurulamaz büyümesi toplumsal gelişmenin. Doğa yasası olan sosyal devrimin yaşayan esa gücü için yenilgi kamçıdır. Ve onun yolu, yenile yenile yenmeyi öğrenmekten geçmektedir.

Ama bugünün galipleri?

Onlar lanetli bir dava için lanetli kanlı iş yaptılar. Geçmişin güçleri için, proletaryanın amansız düşmanları için.

Ve onlar daha bugünden mağlup! Çünkü onlar daha bugünden maşa olarak kullanılmayı düşündükleri (insanların çn.) esirleri durumundadırlar.

Onlar, tarihin teşhir direğindeler. Dünyada en kutsal şeylerine sadece ihanet etmekten öte onu kendi elleriyle çarmıha geren hainler asla (görülmemişti). Nasıl ki, resmi Alman sosyal demokrasisi Ağustos 1914’te diğerlerinden daha da alçaldıysa, şimdi o, sosyal devrimin şafak sökümünden tiksindirici bir tablo sergiliyor.

Fransız burjuvazisi 1848 Haziran’ı kasaplarını ve 1871 Mayıs’ı kasaplarını kendi saflarından çıkarmıştı. Ama Alman burjuvazisinin bizzat böyle bir zahmete katlanmasına gerek yok. “Sosyal demokratlar” kirli, aşağılık, kanlı ve alçak işi yapıyorlar. Onun Cavaignac’ı, Gallifet’i (Louis Evgene Cavaignac; 1802-1857; 1848’de Fransız savaş bakanı, 1848’de Paris proletaryasını ayaklanmasını kanla bastırdı. Gaston -Alexandre - Auguste Marguis de Gallifet; 1830-1909; Fransiz generali, Paris komünarlarının katlinin baş sorumlusu çn.) Waske’dir, “Alman işçisi”dir.

Çan sesleri katliama çağırıyordu; müzik ve mendil sallamak, “Bolşevik korkudan kurtarılan kapitalistlerin zafer sevinci, aske güruhunu selamlıyor. Daha barut dumanı çıkarken, dah işçi katliamı-yangını için için yanarken, daha öldürülenler sereserpe yatarken, yaralı proleterler daha inlerken; onlar, katiller ordusuna merasim düzenliyorlar muzaffer gururuyla şişerek; Ebert, Scheidemann ve Waske.

Ejderha tohumu!

Dünya proletaryası, Alman işçilerinin kanıyla dumanı tüten ellerini Enternasyonale uzatmaya cesaret eden, onlara nefret ederek yüz çeviriyor. Hatta onlar, dünya savaşı bütün şiddetiyle devam ederken bizzat sosyalizmin vecibelerini terkkdenler tarafından da dışlandılar. Onlar kirlenmiş, dürüst insanlığın saflarından atılmış, Enternasyonal’den kovulmuş, her devrimci proleter tarafından kin beslenen, lanetlenen olarak dünya önünde duruyorlar.

Ve bütün Almanya onların yüzünden utanca büründü. Kardeşine ihanet edenler, Alma halkını yönetiyorlar, kardeş katilleri! “Yazı tahtası verin. bunu yazmalıyım”.

Ama onların saltanatı fazla devam edemez. En sonunda onların hesabı görülecektir.

Onların tezleri milyonlarca kalpte ateş ocakları açıyor, isyanı ateş ocakları.

Kanda boğmayı düşündükleri proletaryanın devrimi onların üzerinde yükselecek, dev gibi, onun ilk sözü şuolacak: Kahrolsun işçi katilleri Ebert-Schcidemann-Waske!

Bugünün yenilenleri öğrendiler. Kurtuluşlarını şaşınmış asker kitlesinde aramak zaafından arındılar. Güçsüz ve yeteneksiz önderlere güvenme zaafından arındılar. Kendilerini alçakça ortada bıraka bağımsız sosyal demokrasiye inanma zaafından arındılar. Sadece kendi (güçlerine güvenerek) gelecekteki mücadelelerini sürdürecekler; gelecekteki zaferlerini kazanacaklar. Ve işçi sınıfının kurtuluşu sadece işçi sınıfının kendi eseri olacağı sözü bu haftanın acı dersiyle işçi sınıfı için yeni ve derin bir anlam kazandı.

Ve o yolunu şaşırmış askerler, yeniden kurulmuş militarizmin kırbacını yeniden hissetmeye başladıklarında kendileri ile nasıl bir oynu oynandığını kısa zamanda yeteri kadar idrak edeceklerdir; onlar da bugün kendilerini sarmalayan çılgınlıktan kurtulacaklar.

“Spartakus yenildi!”

Ah, ağır ol! Kaçmadık, yenilmedik. Ve bizi bölük pörçük duruma da getirseler biz buradayız ve burada kalacağız. Ve zafer bizim olacaktır.

Çünkü Spartakus ateş ve ruh demektir, yürek ve can demektir. Proletarya devriminin iradesi ve eylemi demektir. Ve Spartakus sınıf bilinçli proletaryanın bütün mücadele kararlılığı, bütün sıkıntısı ve mutluluk özleyişi demektir. Çünkü Spartakus, sosyalizm ve dünya devrimi demektir.

Alman işçi sınıfının çile dolu yolu henüz son bulmadı. Am akurtuluşun günü yaklaşıyor. Ebert-Scheidemann-Waske için, şimdilik onların arkasına saklanan kapitalist iktidar sahipleri için hesaplaşma günü yaklaşıyor. Olayların dalgası göklere çıkıyor. Zirveden uçuruma fırlatılmaya alışığız. Ama gemimiz gururlu olarak amaca doğru, doğru rotada.

Ve amaca ulaşıldığında acaba yaşayacak mıyız? Ama programımız yaşayacak; kurtulmuş insanlığın dünyası hakim olacak. Herşeye rağmen!

Sesi gelen ekonomik çöküşün sarsıntısı altında proleterlerin henüz uyuyan kümeleri kıyamet gününün duyuruluşu gibi uyanacaklar ve katledilen savaşçıların cesetleri yeniden dirilecekler ve lanetlenenlerden hesap soracaklar. Volkanın homurtusu bugün henüz yeraltında ama yarın o patlayacak ve onların hepsini kor halindeki lav akıntısına gömecektir.”

Die Rote Fahne (Kızıl Bayrak) Sayı.15; 15 Ocak 1919)

Karl Liebknecht; Toplu konuşmaları ve yazıları cilt 9, sf 709-713

Bu sözler Karl Liebknecht’in vasiyeti olmuştur.

Karl Liebknecht sadece Alaman proetaryasının değil, tüm dünya proletaryasının bir önderidir. Dünya proletaryası ona, vasiyetini yerine getireceğim diye söz vermemelidir; o vasiyeti yerine getirmelidir.

Bu değerlendirmeleri Karl Liebknecht Alman devriminin yenilgi anında yapıyor. Ve günümüz şartlarında bu değerlendirmeler salt Almanya için değil, tüm dünya ülkeleri, tüm proletarya için geçerli olan değerlendirmelerdir.

Emperyalizm ve savaşa karşı mücadele, barış ve halkların dostluğu için mücadele işte bu Karl Liebknecht’tir.

Yeniden güçlenen Alman emperyalizmi iki dünya savaşı deneyiminden sonra dünyayı yeniden paylaşmak için rakiplerini, diğer emperyalistleri zorluyor. Bugünün “barışçıl” rekabeti yarın üçüncü bir emperyalist dünya savaşına dönüşecektir.

Sanki Alman tarihi tekerrür ediyor. Karl Liebknecht’i öldürenler, sonraları şekillenen Alman faşist partisinin unsurlarıydı. O’nu sermaye adına katledenler, milliyet tanımaksızın milyonlarca emekçiyi, insanı katleden, toplama kamplarına dolduran, ulusları köleleştirmeyi amaçlayanlar, yeniden diş biliyorlar, günümüz geldi diyorlar. Açıktan açığa emperyalist hegemonyadan bahsediyorlar. Barışı, halkların dostluğunu ve kardeşliğini Alman tekelci sermayesinin çıkarları temelinde yorumluyorlar. Yani barış yok, halkların dostluğu yok, sınır yok. Alman sermayesi var, Alman sermayesinin çıkarları var deniyor.

İşte günümüzün böylesi şartlarında Karl Liebknecht ve onun militarizme, emperyalist savaşa karşı, barış ve halkların dostluğu için mücadelesi bir kat daha önem kazanıyor. O, bu konuda bütün enerjisiyle, bütün engin ufkuyla sınıf düşmanına karşı dehşetli tavrıyla karşımızda, yanımızda dimdik duruyor ve adeta soruyor? Ne yaptınız, ne yapıyorsunuz

Karl, aramızdan ayrıldığından buyana geçen 72 yıl içinde dünya proletaryası olarak çok büyük, çok gururlu işler yaptık, büyük başarılar elde ettik. Tarihimizin .. ulaştık. Ama çok ağır yenilgiler de aldık. İhanete uğradık, senin bahsettiğin ihanetten çok büyüğüne, çok acısına, senin dediği, gibi zirveden en derin noktaya savrulduk. Bugün bir avuç kaldık. Adeta yeniden doğmuş gibiyiz. Yeniden başlıyor gibiyiz. Yenilgilerden gerçekten öğrenmemiz gerektiğini de......inanıyoruz. Bu kez senden de öğrenerek, ama gerçekten öğrenerek yola çıkıyoruz.

Ayrıca bu yazımız seni Türkiye proletaryasına tanıtmak için bir başlangıçtır İlerde değerli, öğretici yazılarını Türkçeye kazandıracağımıza söz veriyoruz.

Dediğin gibi;

“Ve amaca ulaşıldığında acaba yaşayacak mıyız, bu önemli değil, programımız yaşayacak; kurtarılmış insanlığın dünyası hakim olacak.

Her şeye rağmen!”